Pierwsze dni lata.

Znowu rano. Idę spać.
Po całej nocy, którą spędziłem na oglądaniu serialu (bo czułem się na tyle beznadziejnie, że musiałem pozostać w domu, mimo że miałem wyjść choć na chwilę) i pisaniu pracy przy dźwiękach lat przeważnie dziewięćdziesiątych (czyli pod wpływem końcówki drugiego sezonu Californication naprzemiennie wrzaski Kurta Cobaina i dla mnie nieśmiertelni the Clash), w końcu może się jakoś ułożę do snu.
Z zewnątrz tylko słyszę karetki pogotowia, które wygrywają swoje chore melodyjki.
Spadła szafka i się stłukła.
Kiczowaty kalendarz z kominiarzem.
Boże, jaki ja, kurwa, potrafię być naiwny.
Sesja się powoli kończy, tak jak powoli kończą się moje licencjackie studia.
I jakoś nie jestem z tego powodu specjalnie zadowolony...